5 Niedziela Wielkiego Postu - Rok A
ZMARTWYCHWSTANIE I ŻYCIE
_________________________________________
Księga Ezechiela (Ez) 37, 12-14
Psalm (Ps) 130
List do Rzymian (Rz) 8, 8-11
Ewangelia św. Jana (J) 11, 1-45
_________________________________________
Tematem Liturgii Słowa jest centralna prawda naszej wiary: zmartwychwstanie. Nawiązuje do niej prorok Ezechiel, opowiada o tym dzisiejsza Ewangelii i głosi ją święty Paweł: “A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8, 11).
Opowieść o wskrzeszeniu Łazarza należy do najbardziej przejmujących w Ewangelii. Jezus jest na pustyni, po drugiej stronie Jordanu, gdzie się schronił przed Żydami, którzy nastawali na jego życie (J 10, 39-40; 11, 8). W tym czasie w Betanii, położonej blisko Jerozolimy, choruje Jego przyjaciel Łazarz. Marta i Maria powiadamiają o tym Jezusa, ale On natychmiast tam nie podąża. Dlaczego? Po dwóch dniach Jezus już wie, że Łazarz zmarł.
“Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł” (J 11, 21.32). Ten, który przywrócił wzrok niewidomemu mógł sprawić, aby Łazarz nie umarł (J 11, 37). “Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga” (J 11, 22). Chrystologia Marty jest znakomita. Wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, który miał przyjść na świat (J 11, 27). Jej eschatologia też jest bez zarzutu: wierzy w zmartwychwstanie w dniu ostatecznym. Problem w tym, że nie uświadamia sobie tego, że oto stoi przed Tym, który jest “Zmartwychwstaniem i Życiem” (J 11, 25). “Twój brat zmartwychwstanie” (J 11, 23). W Jezusie przyszłość staje się teraźniejszością, a dzień ostateczny dniem dzisiejszym.
Co tak naprawdę Jezus czuł, gdy widział płaczącą Marię i Żydów? Czy się “rozrzewnił się”, czy “wzruszył się”? To samo Greckie słowo w księdze Lamentacji i Ewangelii Marka oznacza, “oburzenie” (Lm 2, 6; Mk 14, 5). Jezus “jest oburzony” na śmierć za to, że odważa się zabrać tych, których On miłuje (J 11, 5; Księga Apokalipsy 1, 5). Śmierć nie była w Bożych planach (Księga Mądrości 2, 23-24), wręcz przeciwnie, jest ona ostatnim wrogiem Boga, przeznaczonym do zniszczenia (1 List do Koryntian 15, 26).
Ewangelie zawierają trzy cuda wskrzeszenia umarłych. Córka Jaira została wskrzeszona natychmiast po swojej śmierci (Ewangelia św. Marka 5, 35-42), syn wdowy z Nam zostaje wskrzeszony w drodze na cmentarz (Ewangelia św. Łukasza (Łk) 7, 11-15), a Łazarz po czterech dniach bycia w grobie. Ten odmienne pory ukazują potęgę Jezusa nad śmiercią. Ale uderza jeden szczegół. W dwóch przypadkach, Jezus nakazuje zmarłym by “wstali” (Mk 5, 41; Łk 7, 14), lecz Łazarzowi nakazuje “wyjść na zewnątrz” (J 11, 43). Dlaczego?
Po otrzymaniu wiadomości, że Łazarz był chory, Jezus „pozostał w tamtym miejscu jeszcze dwa dni” (J 11, 6). Z jednej strony powrót do Judei był niebezpieczny (J 11, 8.16), ale z drugiej strony Jezus miłował Łazarza, Martę i Marię (J 11, 5). Z jednej strony Jezus od razu wiedział, że choroba Łazarza przyniesie chwałę Bogu (J 11, 4), ale z drugiej strony czas objawienia tej chwały był również kluczowy.
„Odsuńcie kamień”, mówi Jezus, ale Marta odpowiada: „Panie, już cuchnie. Nie żyje bowiem od czterech dni” (J 11, 9). A jednak, kiedy kamień został zabrany, Ewangelista nie wspomina o odorze ciała. Zamiast tego informuje nas o modlitwie dziękczynnej Jezusa: „Ojcze, dziękuję ci, że mnie wysłuchałeś” (J 11, 41-42). Kiedy Ojciec wysłuchał modlitwę Jezusa? Podczas tych dwóch dni na pustyni? Skąd Jezus wiedział, że Ojciec go wysłuchał? Ponieważ nie było odoru ciała? Coś naprawdę niesamowitego musiało się wydarzyć w tym grobie, zanim Jezus zawołał: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz”.
Wskrzeszenie Łazarza doprowadza wielu Żydów do wiary w Jezusa (J 11, 45). Wierzyć w zmartwychwstanie i życie wieczne, to wierzyć w Jezusa, który jest Zmartwychwstaniem i Życiem wiecznym (1 List św. Jana 1, 2).