Powołania

List Okólny o. Generała Mathew

 

Ogłoszenie XXVI Kapituły Generalnej

 

 

“CZY SERCE NIE PAŁAŁO W NAS, KIEDY ROZMAWIAŁ Z NAMI W DRODZE I PISMA NAM WYJAŚNIAŁ?” (Łk 24,32)

 

o. Mathew Vattamattam CMF

Przełożony Generalny

 

Misjonarze Klaretyni – Kuria Generalna

Rzym, 31 maja 2020

 

Moi drodzy Współbracia, Klaretyni,

1. Poprzez ten list chcę zwrócić się osobiście do Ciebie i zaprosić do udziału w procesie przygotowań do XXVI Kapituły Generalnej, którą mamy nadzieję przeprowadzić w sierpniu i wrześniu 2021 roku. Cieszę się, że jesteś częścią tej małej i pięknej rodziny misjonarskiej w Kościele. Zarówno Ty, jak i ja i pozostali współbracia, otrzymaliśmy takie samo powołanie jak Apostołowie i został udzielony nam dar, abyśmy naśladowali Chrystusa we wspólnocie życia i idąc na cały świat, głosili Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (por. CC 4). Mówiąc o naszym klaretyńskim powołaniu, możemy powiedzieć, że Pan udzielił nam tego samego ducha, którym natchnął naszego Założyciela (por. Aut 489).  

I. U progu XXVI Kapituły Generalnej

2. W tym roku obchodzimy 150 rocznicę śmierci naszego Założyciela w cieniu pandemii wirusa, który utrzymuje miliony ludzi w wyjątkowym, globalnym zamknięciu. Większość naszych planów i programów została odwołana, przełożona lub jest prowadzona online. Trzymamy się roztropnie z dala od tych, którzy są blisko, zaś bez lęku łączymy się z tymi, którzy są daleko. W tym jakże zmiennym czasie pandemii wydaje się, że najbardziej pewna jest niepewność co do najbliższej przyszłości. Jednak naszą pewność i bezpieczeństwo pokładamy w Panu historii, który naprawdę jest obecny w nas i pośród nas, w czasie pandemii i poza nią. Czekające nas ważne zmiany stały się jeszcze bardziej dramatyczne wraz z atakiem nieoczekiwanej pandemii. Przygotowania do XXVI Kapituły Generalnej rozpoczynamy więc w tym zmieniającym się kontekście.  

3. Nie zrozumiemy obecnej sytuacji, nie zagłębiając się w jej teologiczne i powołaniowe znaczenie dla naszego życia i misji jako osób konsekrowanych. Nie możemy zrezygnować z pytania, jak wyobrażamy sobie inny sposób naszego życia misjonarskiego jako prorocką obecność we wspólnej drodze ludzkości do jej boskiego celu. 

4. Pandemia dołączyła do niekończącej się listy nieszczęść, szczególnie niepokojących i niedopuszczalnych cierpień: ubóstwo milionów, niesprawiedliwy podział zasobów, wykorzystywanie seksualne nieletnich (nawet w Kościele), niszczenie środowiska, handel ludźmi, wojny, dyskryminacja, grupy fundamentalistyczne, terroryzm, fałszywe informacje, nadużycia w mediach itp. Wszystko to przyćmiewa obraz i podobieństwo Boże w ludzkim obliczu. Być może wobec łez milionów ludzi Ty i ja czujemy się bezradni, ponieważ nie mamy mocy Piotra, by powiedzieć: „Nie mam srebra ani złota, ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!" (Dz 3, 6). Żyjemy w czasach, gdy oczernia się wartość religii i życia konsekrowanego. Dla wielu ludzi nasze życie radami ewangelicznymi czystości, ubóstwa i posłuszeństwa nie ma żadnego sensu. Kościół katolicki został wezwany poprzez trybunał publiczny i oskarżony o wykorzystywanie seksualne, męską dominację, despotyzm hierarchii, itp. Z drugiej strony sam Kościół wzywa nas do walki z klerykalizmem, płytką duchowością i innymi bolączkami duszpasterzy. Jeśli na naszej drodze nie spotkamy Zmartwychwstałego Pana, tak jak św. Paweł i Apostołowie w pierwotnym Kościele, również nas dotkną pokusy wejścia w światowe myślenie poprzez cynizm, apatię i rozpacz, które prowadzą daleko poza obszar krzyża i zmartwychwstania Pana. 

5. Paradoksalnie w trudnych sytuacjach Bóg wydobywa ze swojego ludu to, co najlepsze. Na świecie pojawia się dzisiaj wiele wspaniałych rzeczy, które wzmacniają ludzką solidarność, troskę o biednych i przyrodę. Kapituła Generalna jest dla nas czasem łaski do umacniania jedności, wspólnej wizji klaretyńskiej misji we współczesnym świecie, współodpowiedzialności, misji współdzielonej i wzajemnego wsparcia. Wejdźmy razem w ten proces wspólnego rozeznania woli Bożej. 

II. Skarby Zgromadzenia: Osoby i Wspólnoty

6. Najpierw zapraszam Cię do wspólnego podziękowania Panu Bogu za każdego z 3016 klaretynów, którzy poświęcili się Bogu Ojcu w Duchu Świętym przez Jezusa Chrystusa, jako Synowie Niepokalanego Serca Maryi (por. Formuła profesji, CC 159) za każdego z naszych ponad 4600 braci, którzy poprzedzili nas do nieba.

Osoba i dary każdego klaretyna

7. Jestem pewien, że wspomnienie twojej pierwszej profesji wywoła ciepło klaretyńskiej „pierwszej miłości”, historii miłosnego powołania przez Boga i twojej hojnej odpowiedzi. Czy twoje powołanie nie jest opowieścią o miłości Boga, pośród większej historii, pisanej wspólnie przez Klaretynów w Kościele? W Zgromadzeniu liczy się każdy klaretyn. Do klaretyńskiego życia i misji wnosisz ważne dary. Każdy z nas realizuje swoją rolę hojnie dzieli się darami, możliwościami i doświadczeniami duchowymi, abyśmy wypełnili naszą misję w Kościele. Porusza mnie ten dar hojnie ofiarowany, gdy podziwiam go w blasku lśniących miłością oczu i uśmiechu promieniującym ze słabej twarzy niektórych naszych braci, cierpiących z powodu nieuleczalnego raka lub w starszym wieku, leżących na łożu śmierci. Wiek i choroby nie są przeszkodą w obdarowywaniu się, ale grzech i samolubstwo – tak. Rzeczywiście, dary, którymi się nie dzielimy, zubożają nasze wspólnoty i misje.

8. Doceniamy i kochamy tysiące naszych braci, którzy przed nami trzymali pałeczkę i po ukończeniu swojego biegu na tej ziemi zostali powołani do domu Ojca (por. 2 Tm 4, 7). Wiara przypomina nam, że prowadzą teraz misję z drugiej strony zasłony poprzez posługę wstawiennictwa. Na ich czele jest nasz Ojciec Założyciel i błogosławieni Męczennicy. Ich historie są barwnymi nićmi w gobelinie historii Zgromadzenia, a ich dary duchowe i poświęcone życie są częścią naszego duchowego dziedzictwa.  

Klaretyńskie wspólnoty, misjonarska obecność w świecie

9. Nasi bracia pochodzą z ponad 60 narodowości. Ale mamy jedną, wspólną tożsamość, nosimy imię Synów Niepokalanego Serca Maryi, które jednoczy nas w jedną, misjonarską rodzinę we wspólnej misji ewangelizacyjnej. Wspólnota lokalna jest najmniejszą jednostką naszego życia i misji. Mamy 512 wspólnot na całym świecie, zorganizowanych w 31 Organizmów Większych. Nasza żywotność misyjna zależy od jedności naszych braci we wspólnotach i z ludźmi wokół. Do wspólnoty lokalnej każdy z nas wnosi dary i umiejętności i oddaje je na służbę życiu i misji naszego Zgromadzenia (por. CC 11). Każda z naszych wspólnot ma więcej pięknych historii o miłości i służbie niż chwil zmagań i podziałów. 

10. Pamiętam historię misji, która została powierzona naszym misjonarzom w latach pięćdziesiątych XX wieku, na ubogich przedmieściach Guayaquil w Ekwadorze, zamieszkanych przez 300.000 ludzi, którzy nie mieli ani kościoła, ani szkoły ani innych wspólnych miejsc. Zapał misjonarzy i życzliwość ludzi niemal magicznie zmieniły tę misję w ciągu kilku lat. Po drugiej stronie świata, w roku 1952 grupa klaretynów różnych narodowości po trzech latach niewiarygodnego cierpienia została wydalona z Chin. Nie wrócili do domów, lecz udali się do Japonii i na Filipiny, aby wzmocnić tamtejsze misje. Misja na Basilan jest owocem ich odwagi. Rzeczywiście, dzieją się cuda, gdy nasi bracia ofiarują swoje dary, tak jak ten chłopiec, który złożył pięć bochenków i dwie ryby w ręce Jezusa (por. J 6, 9). Wtedy Pan Jezus rozmnożył je, aby pożywić świat spragniony Boga. Możemy opowiadać setki pięknych historii z przeszłości i z czasów obecnych o naszym misyjnym zaangażowaniu w różnych częściach świata. Nasze Zgromadzenie rozwijało się na różnych kontynentach poprzez misjonarskie wspólnoty hojnych i oddanych braci. 

11. Być może teraz myślisz o pewnych wspólnotach problematycznych i o trudnych relacjach, które roznoszą negatywną energię i cynizm we wspólnocie i są zgorszeniem dla ludzi. Nie możemy zaprzeczyć, że mamy wspólnoty, które przypominają nam o istnieniu grzechu pierworodnego i słabości ludzkiej, ale nie są one miarą wspólnoty klaretyńskiej lub wzorem do naśladowania, podobnie jak choroba nie jest normą zdrowia fizycznego. Niezadowolenie, które czasami w nich występuje, jest często jękiem wspólnoty, która pragnie rozwinąć się i wejść na wyższy poziom przebaczenia i miłości. 

12. Podkreśliłem znaczenie każdego klaretyna i każdej wspólnoty jako pierwotnego źródła zmiany i transformacji w procesie odnowy Zgromadzenia. Trzy procesy transformacji, które przeprowadzaliśmy w Zgromadzeniu po ostatniej Kapitule Generalnej, powinny być odskocznią do dalszej podróży w przyszłość. 

III. Czego spodziewam się po XXVI Kapitule Generalnej?

13. Jakie masz wspomnienia z twojego udziału i wkładu w poprzednich Kapitułach Generalnych? Wiesz z Konstytucji, że Kapituła Generalna jest najwyższą władzą w Zgromadzeniu dla przekazywania braciom charyzmatu, w posłuszeństwie Duchowi (por. CC 153). Jest „największym wyrazem wspólnoty życia i misji całego Zgromadzenia”, „reprezentuje całe Zgromadzenie; kolegialnie wyraża uczestnictwo wszystkich jego członków, troskę o życie i Zgromadzenie i jego działalność w Kościele” (por. CC 153). Owoce Kapituły w dużej mierze zależą od zaangażowania całego Zgromadzenia oraz darów i umiejętności, wnoszonych przez każdego klaretyna. Dlatego warto zadać sobie pytanie: „Czego spodziewam się po XXVI Kapitule Generalnej?”

14. Zgodnie z naszymi normami, Kapituła Generalna z sercem zwróconym do Pana i otwartym na potrzeby całej wspólnoty, obraduje w sprawach, które dotyczą całego Zgromadzenia (por. CC 155). Dlatego powinny prowadzić nas podstawowe pytania: O co dzisiaj Bóg prosi nasze Zgromadzenie? Jak słuchamy tego, co Duch szepcze w sercach naszych braci i w naszych wspólnotach?

15. Nasze Konstytucje podają sześć zadań Kapituły Generalnej. Pierwsze trzy dotyczą odnowienia i dostosowania życia i misji Zgromadzenia,kolejne dwa związane są ze wskazówkami na temat praktycznych kwestii i pytań dotyczących naszego życia wspólnotowego, a szóstym zadaniem jest wybór Przełożonego Generalnego i jego Konsultorów (por. CC 155).

16. Spotkanie Zarządu Generalnego z Przełożonymi Wyższymi w Talagante (Chile), w styczniu 2020, przewidywało, że do progu XXVI Kapituły Generalnej dojdziemy zadowoleni, bo już przygotowani poprzez wspólne poszukiwanie tego, o co Bóg nas prosi w tym momencie naszej historii. Po refleksji Wyższych Przełożonych w Talagante i wezwaniu ostatniej Kapituły Generalnej (por. MS 72,3), Zarząd Generalny myśli o metodologii przygotowania i przeprowadzenia Kapituły Generalnej, która zakłada aktywny udział wszystkich klaretynów. Kapituła powinna angażować wszystkich klaretynów oraz, w miarę możliwości, naszych współpracowników i inne osoby. Spotkanie wybrało wykorzystanie stylu narracyjnego i podejścia synodalnego, aby ułatwić rozmowy we wspólnotach i zebrać owoce ich rozeznania dla dobra całego Zgromadzenia. Jak wspomniałem wcześniej, bogactwem Zgromadzenia są jego misjonarze i wspólnoty. Będziemy mieli możliwość wysłuchania nieznanych "bohaterów" klaretyńskich misji i niezliczonych historii ewangelizacji z wszelkiego rodzaju peryferii,w których jesteśmy obecni. 

17. Być może niektórzy na początku będą trochę przestraszeni tym aktywnym stylem, do którego nie są przyzwyczajeni. Zapraszam Cię, abyś dołączył do twoich braci, by „tworzyć ścieżkę, idąc nią”, jak mawiali poeci (Antonio Machado – przyp. tłum.). Pozwólmy zatem, podobnie jak Maryja, prowadzić się Duchowi Świętemu, abyśmy przyjęli przyszłość, do tworzenia której zaprasza nas Bóg, oczekujący wolnej i radosnej współpracy w Jego Misji.

18. Ikoną biblijną, która prowadzi nas w przygotowaniu Kapituły, jest opowieść o spotkaniu Jezusa z dwoma uczniami w drodze do Emaus (por. Łk 24, 13-35).

IV. Proces przygotowań do XXVI Kapituły Generalnej

19. Oto przewidywany harmonogram przygotowań do Kapituły Generalnej.

• 31 maja 2020: Ogłoszenie Kapituły Generalnej

• Czerwiec - lipiec 2020: tworzenie i przygotowanie komisji koordynatorów w Organizmach Większych

• Sierpień 2020 - kwiecień 2021: Spotkania Przedkapitulne na różnych poziomach Organizmów Większych

• Październik–Grudzień 2020: Wybory Delegatów na Kapitułę

• 2 lutego 2021: Zwołanie Kapituły

• Maj 2021: Przedkapitulna refleksja na poziomie Konferencji (ECLA, itp.)

• Sierpień– Wrzesień 2021: Kapituła Generalna

20. Przygotowanie przedkapitulne zostanie przeprowadzone w każdym Organizmie Większym, z pomocą zespołu koordynatorów. Zarząd Generalny utworzył centralny zespół aby ułatwić proces przygotowawczy Kapituły Generalnej, dzięki czemu nie będzie potrzebna zwykła komisja przedkapitulna. Proces ten polega na wspólnej modlitwie i kilku rozmowach w celu rozeznania, na poziomie lokalnym, prowincjonalnym i kontynentalnym, aby podzielić się doświadczeniami na każdym poziomie.W tym procesie wysłuchamy także głosów wielu wspaniałych osób, które ściśle z nami współpracują w różnych obszarach naszego życia i misji. Ty sam będziesz mógł dać swój wkład w Kapitułę Generalną, dzieląc się swoim doświadczeniem życia misjonarskiego. Proponowaną metodą rozeznawania jest Podejście Doceniające, dostosowane do kontekstu naszego Zgromadzenia i wzbogacone spostrzeżeniami z podobnych procesów. Podstawą teologiczną leżącą u podstaw tego podejścia jest synodalny wymiar Kościoła. Przyniesie ono Zgromadzeniu owoce w miarę jak każdy klaretyn i każda wspólnota przyjmą odpowiedzialność i zaplanują wspólne doświadczenie przygotowania do Kapituły.

V. Podejście doceniające w celu zrozumienia działania Ducha Św. w nas

21. Mózg człowieka jest zaprogramowany na szukanie wad i niedoskonałości w ludziach, rzeczach i sytuacjach. Staramy się je naprawiać, płacąc za to naszymi emocjami i relacjami. Rzadko zwracamy uwagę na to, co działa dobrze. Spróbuj przypomnieć sobie, ile razy odczuwałeś radość i wdzięczność za dobre rzeczy, które robią twoi bracia we wspólnocie, w porównaniu do ilości krytyki i irytacji z powodu ich wadi upadków. Chociaż konieczne jest stanowcze zajęcie się sytuacjami niezgodnymi z naszym stylem życia, powinniśmy skupić się bardziej na darach i możliwościach niż na brakach i problemach, jeśli naprawdę chcemy pielęgnować w nas ziarna kreatywności i życia. Bardziej satysfakcjonujące jest skupienie się na darach i umiejętnościach, które mamy w sobie i otwarcie się na możliwości, jakie daje nam przyszłość, niż spędzanie życia i misji na rozwiązywaniu problemów. 

22. Nie dajemy Bogu chwały przez to, że misjonarze spędzają życie na opatrywaniu starych ran lub rozmyślaniu o aktualnych problemach i obwinianiu za nie innych. Życie i miłość kwitną, kiedy mamy marzenia do spełnienia i powody, by poświęcić się misji lub głoszeniu Ewangelii. Potrzebujemy uznania i potwierdzenia tego co najlepsze w naszych braciach i wspólnotach, czyli ich mocnych stron, talentów, pomysłów, możliwości, i sukcesów. Ile nasion życia i kiełków przyszłości zostaje zniszczonych w lawinie lamentów i oskarżeń w wielu wspólnotach! Zróbmy "zmianę paradygmatu" w naszym mówieniu, które chcemy wspólnie polepszyć, a co będzie miało pozytywny wpływ na nasze wspólnoty. Dzielmy się historiami, które najlepiej wyrażają działanie Ducha Świętego w nas i ożywiają nasz charyzmat.  

23. Zachęcam was do szukania okazji do rozmów na temat tego, co Bóg chce zrobić przez Klaretynów w Kościele. Pomóżmy sobie nawzajem w odkrywaniu i łączeniu darów i talentów każdego klaretyna, aby stworzyć dla Boga coś wspaniałego,w stylu naszego Założyciela. 

VI. Rola wspólnoty w procesie przemiany

24. Podczas gdy przemiana indywidualna jest podstawowym aspektem życia ludzkiego, przemiana społeczna zachodzi, gdy wspólnota razem przyjmuje na siebie odpowiedzialność za jej zmianę i postęp. Życie Zgromadzenia wzrasta, gdy klaretyni wspólnie biorą odpowiedzialność za życie i misję Zgromadzenia. Poziom wspólnoty zależy od jakości relacji i spójności między jej członkami. Ta więź charyzmatu, daje nam wolność do bycia razem dla siebie i doceniania naszej współzależności we wspólnocie i misji. Kiedy bracia troszczą się o siebie nawzajem, czują się odpowiedzialni i zwracają uwagę na to co robią. Musimy zainwestować w „klaretyński kapitał”, którym jest nasza tożsamość charyzmatyczna i poczucie przynależności do Zgromadzenia. Listy pożegnalne naszych braci Męczenników z Barbastro, zapisane na ławkach, stołkach i papierkach po czekoladzie wyrażały ich miłość do „ukochanego Zgromadzenia” . Wierność powołaniu i zaangażowanie w misję wyrastają z naszej przynależności do Chrystusa, Kościoła i Zgromadzenia. Zyskujemy życie, kiedy jesteśmy połączeni. Czy nie czujesz chęci dawania z siebie tego co najlepsze, aby umożliwić rozkwit życia i misji we wspólnocie, w której czujesz się doceniany i godny zaufania? Rozszerzmy nasze serca, aby utkać jedność z różnorodności, wspólną wizję z odmiennych perspektyw, rozeznaną decyzję z różnych opinii. Wolność, odpowiedzialność, prawdomówność i przejrzystość to zasady, którymi powinny kierować się wspólnoty klaretyńskie. 

25. Podczas przygotowań do Kapituły wzmocnimy „klaretyński kapitał” tożsamości charyzmatycznej i przynależności poprzez odpowiedzialny udział na różnych poziomach rozmów organizowanych w Organizmach Większych. 

VII. Stawianie właściwych pytań podczas twórczych rozmów

26. Twórcze rozmowy nie sprowadzają się do kolejnego „bezużytecznego gadania”, bez zaangażowania i odpowiedzialności. Jakość rozmów zależy od pytań, które stawiamy, aby zbadać, co jest głęboko w nas obecne i wydobyć to, co w nas najlepsze, dla dobra wspólnoty. Jaki rodzaj rozmowy dałby doświadczenie otwartości, zaangażowania i przynależności do wspólnoty? Z pewnością pytania, które nakręcają spory, niekończące się analizy, usprawiedliwienia, itp. nie pomagają wspólnocie w odkryciu jej możliwości. Rozmowy na temat wspólnoty jako miejsca problemów stawiają pytania na poziomie przesłuchań, które powodują strach, poczucie winy i oskarżenia. Kiedy stajemy przed trudną sytuacją, zadajemy pytania aktywizujące (Jak wspólnie możemy zmierzyć się z tą sytuacją?) lub poznawcze (Czego możemy się nauczyć na przyszłość?) albo w celu rozeznania (Jakiej odpowiedzi oczekuje Bóg od nas, klaretynów, w tej sytuacji?) Różnią się od pytań dramatycznych (Dlaczego ja?) lub obwiniających (Kto jest odpowiedzialny?). Przemiana wspólnoty dokonuje się przez zmianę jakości relacji i rozmów. Wspólnoty twórcze są tworzone przez rozmowy wzmacniające chęć członków do czerpania sił ze swoich duchowych skarbów, troski o dobro Zgromadzenia i jego misji, a także konsekwentne zaangażowanie bez oczekiwania niczego w zamian. 

27. W twórczych rozmowach różnice poglądów i podejść są ubogaceniem rzeczywistości. Różnice nie są traktowane jako krytyka lub atak na osobę. Wiele razy za pozornie “głupimi" pytaniami kryje się wielka mądrość. 

28. Oto kilka pytań, dzięki którym możesz dowiedzieć się, na ile uważasz się za odpowiedzialnego i hojnego w swoim zaangażowaniu: W jaki sposób planuję uczestniczyć w procesie przemiany Zgromadzenia i wykorzystać moje dary dla wspólnego rozeznania? Jaki dar powstrzymuję i nie jestem gotów, by służyć nim we wspólnocie? Ile inwestuję dla dobra całego Zgromadzenia? W jaki sposób przyczyniłem się do zmiany tego na co narzekam w moim Organizmie lub w Zgromadzeniu?8. Konieczność Podejścia doceniającego

29. Metoda Podejścia doceniającego korzysta z nastawienia narracyjnego, opierającego się na opowiadaniu historii. Ewangelia, która uwidacznia się w historiach życia naszych misjonarzy pociąga nas bardziej niż piękne idee, które głosili. Historia naszego Zgromadzenia jest utkana z życia naszego Założyciela i tysięcy misjonarzy, których życie opowiada o zbawczym dziele Boga w Kościele poprzez siłę naszego charyzmatu. Jezus mówił w przypowieściach i metaforach. Nasz Założyciel naśladował Go w swoim nauczaniu i stał się skutecznym misjonarzem apostolskim. W twórczych rozmowach bardziej dzielimy się historią wcielania się Słowa Bożego w naszym życiu niż debatujemy na temat argumentów ideologicznych. 

30. Zapraszam Cię do zastanowienia się nad przesłaniem Papieża Franciszka, które wygłosił podczas 54 Światowego Dnia Środków Masowego Przekazu (24 maja 2020), dotyczącego głównie opowiadania historii. Papież wskazał w nim, że „często w sieci komunikacyjnej, zamiast budujących opowiadań, które są spoiwem więzi społecznych i kulturowych, powstają historie destrukcyjne i prowokacyjne, które niszczą i rwą delikatne nici współistnienia” (n. 2). Może to zdarzyć się także wśród nas. Czasami bawią mnie historie o Przełożonym Generalnym. Ale treść wielu z nich była zaskoczeniem również dla mnie. Być może sam miałeś podobne doświadczenia. Media społecznościowe ułatwiły każdemu stosowanie nazistowskiej taktyki: „Często powtarzane kłamstwo staje się prawdą”. Idąc za słowami Jezusa: „Prawda was wyzwoli”(J 8, 32), powinniśmy interesować się historiami prawdziwymi i wskazującymi na to, co w nas najlepsze. Warto zadać sobie pytanie: „Co najczęściej słyszę na temat mojej wspólnoty lub Zgromadzenia?”

31. Twórcze rozmowy są piękne, prawdziwe i dobre, ponieważ zbierają i tworzą historie miłości i oddania. Nigdy nie karmią się fałszywymi informacjami i plotkami. W rzeczywistości Duch Święty kieruje wydarzeniami w naszym życiu. Każdy z nas ma ciekawe historie do opowiedzenia. W okresie przygotowań do Kapituły Generalnej odkryjmy na nowo historie, które pomogą nam odzyskać piękno naszego życia i misji oraz odkryć kierunek, w którym prowadzi nas Duch Święty. 

IX. Biblijna ikona: Rozmowy w drodze do Emaus

32. Biblijna historia o uczniach w drodze do Emaus (por. Łk 24, 13-35) będzie naszą drogą do Kapituły Generalnej. Zmartwychwstały Pan dołącza do dwóch zniechęconych uczniów i angażuje ich w rozmowę. Chodzenie jest paradygmatem nieustannej wędrówki w drodze do celu. Jako ludzie i jako wspólnoty zawsze jesteśmy pielgrzymami, co uniemożliwia nam zadomowienie się. Być może pamiętasz, że podczas ostatniej Kapituły Generalnej papież Franciszek prosił nas, abyśmy szli z Bogiem aż po granice. Ostrzegł nas, abyśmy nie "osiedlali się", bo się zepsujemy. 

33. Zwróć uwagę, jak ważna była rozmowa między Jezusem a uczniami, która całkowicie zmieniła ich kierunek. Rozmowa w drodze zachęciła ich do pogłębienia przeżytego doświadczenia w świetle Pism, aby odkryli obecność Pana i przyjęli na nowo misjonarskie zadanie. Historia ta mogłaby skończyć się inaczej, gdyby zaczęli plotkować, dyskutować na temat polityki rzymskiej dyktatury, wyśmiewać kobiety, które opowiadały o pustym grobie lub planować sobie nową przyszłość. Zamiast tego Zmartwychwstały Pan poprowadził ich poprzez twórczą rozmowę do ich największego odkrycia: doświadczenia Zmartwychwstałego Pana w ich życiu. 

34. Jakość naszych rozmów decyduje o jakości naszego życia. Jest to nasz Kairos, aby poprzez poprawę jakości naszych rozmów, odnowić się razem jako Zgromadzenie. Chciałbym podkreślić trzy ważne elementy rozmowy Jezusa i dwóch uczniów w drodze do Emaus. 

1) Postawa uczniów

35. Pomimo nieoczekiwanej tragedii przedwczesnej i okrutnej śmierci ich ukochanego Mistrza, która przyspieszyła ich desperacki powrót do Emaus, dwaj uczniowie nie utracili swojej podstawowej otwartości i poszukiwania prawdy, która doprowadziła ich do pójścia za Jezusem przed ukrzyżowaniem. Ta otwartość pozwoliła, aby Zmartwychwstały Pan przyłączył się do nich w drodze. Mając zamknięte umysły, zatwardziałe serca i zaciśnięte pięści, nie można wejść w twórczą rozmowę. Szczególną i podstawową cechą ludzkiej wolności jest odpowiedzialność. Jest to zdolność decydowania bez przymusu, dokonywania ważnych życiowych wyborów i przyjmowania ich konsekwencji. Zrzeczenie się odpowiedzialności za siebie i za swoje życiowe wybory to jak zająć się przygotowaniem własnego pogrzebu. W naszej drodze do Kapituły Generalnej ożywmy naszą wspólną odpowiedzialność za współtworzenie naszej przyszłości z Duchem Świętym. Kapituła Generalna będzie coraz uboższa, jeśli ty i kolejni członkowie Zgromadzenia powstrzymacie się od ofiarowania swojego życia i misji dla dobra Zgromadzenia.

2) Jakość rozmów

36.Rozmowa między Jezusem i dwoma uczniami była głęboka i otwarta, zgodnie z jakością ich słuchania i otwierania się. Jezus zbliżył się do nich jako towarzysz podróży, wykazujący szczere zainteresowanie tym, co się w nich działo. Dwa elementy komunikacji - słuchanie i otwartość - harmonijnie pogłębiły poziom rozmowy, wyprowadzając uczniów z ich zamkniętego świata. Odkrywają zbawczy plan Boga dla ludzkości, którego osobiście doświadczyli, gdy rozpoznali Jezusa pośród nich i odkryli odnawiającą misję we wspólnocie z Apostołami w Jerozolimie.

37. Dobre rozmowy są niezbędne do osiągnięcia celów Kapituły Generalnej. Rozmowy te powinny odbywać się nie tylko w Sali Kapituły, ale od pierwszych chwil naszych przygotowań, na różnych poziomach Zgromadzenia. Chociaż cały czas komunikujemy się ze sobą, najbardziej zaniedbanym elementem naszych rozmów jest słuchanie. Dobre słuchanie pomoże każdemu z nas w wydobyciu skarbów ukrytych w sercach naszych braci i wzbogaci proces rozeznawania Kapituły. Zapraszam do zapoznania się z czterema poziomami słuchania, w celu poprawy tej umiejętności.

a) Poziom 1: Echo. Na tym poziomie nie ma słuchania, ponieważ osoba pozostaje w zamkniętym kręgu swoich myśli i przyjmuje tylko to, co już wie i co potwierdza jej własne poglądy, opinie i uprzedzenia. Wszystko inne jest odrzucane lub zanegowane. Jest to bardziej monolog niż dialog.

b) Poziom 2: Dyskusja. Na tym poziomie człowiek jest przywiązany do własnego zdania, chociaż zgadza się na przyjęcie nowych informacji. Dlatego też stara się chronić własne opinie, ignorując lub odpierając wszelkie nowe. Argumentacja defensywna uniemożliwia prawdziwe słuchanie.

c) Poziom 3: Empatyczne słuchanie. Na tym poziomie osoba jest gotowa zawiesić własną perspektywę i wyjść naprzeciw poglądom drugiej osoby. Jest to głębszy poziom, ponieważ osoba ta jest w stanie postawić się na miejscu drugiego i wczuć się w doświadczenie tej osoby. Pozwala na spojrzenie z perspektywy drugiej osoby. Empatia zmienia wrogość w gościnność wobec proponowanych opinii. Podczas podróży do Emaus, Jezus pozwala uczniom wyrazić to, co się w nich dzieje i słucha ich frustracji.

d) Poziom 4: Twórcze słuchanie. W miarę pogłębiania się słuchania, osoba łączy się z wyłaniającą się przyszłością ukrytą w teraźniejszości. Na tym poziomie wchodzi się w kontakt z sensem życia i przyszłością, która ma się narodzić. Jezus otwiera umysły uczniów, aby zrozumieli, że wszystko układa się zgodnie z zamysłem Boga, i dostrzegli głęboki sens ukrzyżowania, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Słuchanie Jezusa rozpala ogień w ich sercach. Widzą zwycięstwo życia i miłości wysoko ponad opowieścią o męce.

3) Zaproszenie Jezusa do kręgu relacji – Lectio divina w spotkaniach

38. Życie uczniów z Emaus diametralnie się zmieniło, kiedy otworzyli swój mały krąg, aby włączyć do niego nieznajomego, który szedł z nimi i wyjaśniał im Słowo Boże. Z Jezusem wewnątrz tego kręgu, zwykła kolacja stała się Eucharystią, przywracając misterium paschalne, które w Jerozolimie napełniało ich lękiem. Paradoksalnie Jezus zniknął im z oczu, a stał się widoczny w ich wnętrzach. Strach i niepewność ustąpiły radości i sile. Uczniowie natychmiast ruszyli w drogę, aby dołączyć do tej samej wspólnoty w Jerozolimie, od której wcześniej pragnęli uciec. Wrócili do wspólnoty, aby prowadzić twórcze rozmowy, opowiadając o tym, co im się przydarzyło i słuchając opowieści innych. 

39. Ta spójna opowieść, którą utkali własnym doświadczeniem Jezusa, widzianym w świetle Pism, wyraźnie pokazała im szerszy plan zbawczego działania Boga dla ludzkości i całego stworzenia. Nauczyli się nowego sposobu rozumienia wszystkiego, co dzieje się w życiu: wydobądź znaczenie wszystkiego w świetle Słowa Bożego i zjednocz się z Panem obecnym w Eucharystii. W dniu Pięćdziesiątnicy zrozumieli, że oni są kontynuacją misji Jezusa w świecie. 

40. Nie da się prowadzić twórczych rozmów, siedząc jakby za sędziowskim stołem i oskarżając się nawzajem. Rozmowy na poziomie "ego" (które dążą do wywyższenia siebie), nie mogą skłonić wspólnoty do słuchania głosu Ducha Świętego. Nasze serca muszą opanować sztukę twórczego słuchania i rozmowy w ciszy serca, w którym przebywa duch Chrystusa. W tym wewnętrznym sanktuarium nasze nagie "ja" po raz pierwszy ujawnia się bez lęku przed Bogiem i własnym sumieniem i zaczyna słuchać Jego głosu. Jest to możliwe, gdy znajdziemy czas na ciszę i osobistą modlitwę w naszym projekcie osobistym. Cnoty, które o. Klaret zaleca misjonarzom, zwłaszcza pokora, miłość i łagodność, przygotowują nas do twórczych rozmów. Życie naszego Założyciela wyraźnie pokazuje nam, jak radzić sobie z wyzwaniami życia, rozważając je na modlitwie i rozeznając drogę podczas rozmów z towarzyszącymi osobami. Różne spotkania, które będziemy mieć w tym okresie przedkapitulnym, powinny zakładać także przestrzeń modlitwy do wspólnego słuchania Słowa Bożego i dzielenia się historiami naszego spotkania z Panem. 

Zakończenie

41. W tym jubileuszowym roku stosownym hołdem dla życia naszego Założyciela jest odpowiedzialny udział wszystkich w przygotowaniu całego Zgromadzenia do całościowej odnowy, zgodnie z celem Kapituły Generalnej. Jest to ciągłe pielgrzymowanie naszego Zgromadzenia po tej ziemi. Sama droga jest równie ważna jak dotarcie do celu. Niech proces przygotowań do Kapituły będzie odnawiającym doświadczeniem. Aby ułatwić różne spotkania, Zarząd Generalny przygotował specjalny przewodnik dla animatorów (koordynatorów). Polecamy tę Kapitułę Generalną Niepokalanemu Sercu Maryi, naszej Matki, poprzez którą Bóg splótł najwspanialszą historię, jaką kiedykolwiek opowiedziano: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami”. 

42. W święto Pięćdziesiątnicy otwórzmy się na wylanie Ducha Świętego, Autora odnowy w Kościele. Z naszej strony będziemy z Nim współpracować, aby poprzez nasze życie i misję opowiadać piękne historie o miłości Boga. W ten sposób wypowiemy nasze „Fiat” Serca Maryi, naszej Matki, która bezwarunkowo oddała się Bogu, aby utkać największą historię, jaką kiedykolwiek opowiedziano w historii ludzkości: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami” (J 1, 14).

 

Rzym, 31 maja 2020

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

Mathew Vattamattam CMF

Przełożony Generalny
 

 

 

 

©2024 Misjonarze Klaretyni Prowincja Polska. Wszelkie prawa zastrzeżone
Zadaj pytanie on-line